Belangrijk zijn, dat is de levensmissie van de zeventienjarige Ewout Meijster, de hoofdpersoon uit De hoogstapelaar van Wessel te Gussinklo. Iemand zijn, iemand om rekening mee te houden, een man die wordt bewonderd en gevreesd, dat is het doel in zijn leven. Daarom is Ewout voortdurend en op het obsessieve af, bezig met het analyseren en stileren van zijn houding, zijn uiterlijk en gedrag. Ondertussen slentert hij door de stad met zijn onderdanige vrienden. Ewout heeft geen goed woord voor hen over, maar teert op hun aandacht. Alleen in hun ogen is hij de brutale held die hij zo graag wil zijn.
Achter Ewouts stoerdoenerigheid gaan een enorme onzekerheid en angst schuil. Zijn pedante houding is een masker, om niet te zeggen een harnas, waarmee of waarin hij de wereld tegemoet treedt. Een tijdloos thema dat actueler is dan ooit in een tijd waarin we – in de zoektocht naar aandacht – bijna voortdurend bezig zijn met hoe we onszelf aan anderen presenteren.
Ewout is een vervelend ventje, maar zijn strijd met zichzelf en de wereld is fascinerend om mee te maken. Wie zich weet over te geven aan de haast plotloze monologue interieur wordt beloond met een literaire trip, zo hypnotiserend is de repetitieve gedachtestroom van ritmische zinnen en roffelende woorden. Verslavend is het.
Te Gussinklo schrijft zonder te willen pleasen, in een geheel eigen, onconventionele maar direct vertrouwde stijl. Hij imponeert in deze roman door het diepgaande psychologische inzicht dat hij ons geeft in hoofdpersoon Ewout, diens neuroses en de eigenaardigheden van diens karakter. Met De hoogstapelaar levert Te Gussinklo een puntgaaf portret af van een onvergetelijke jongen die we ondanks zijn nukken steeds beter gaan begrijpen en misschien zelfs in ons hart sluiten.
