‘Liever dan een personage in een verhaal te laten verdwijnen, wilde ik zelf verdwijnen.’ Deze cruciale zin in de roman van Robbert Welagen Het verdwijnen van Robbert zet de lezer op het verkeerde been. Want weliswaar gaat het verhaal over een talentvolle schrijver die spoorloos wil verdwijnen, een schrijver die net als Welagen als een groot talent wordt beschouwd en wiens debuut met een prijs werd beloond, maar de echte Welagen is gewoon in Nederland gebleven.
Toch geloof je in de man die onzichtbaar wil worden, al is het maar door het bijna journalistieke verslag van de voorbereidingen, de kale maar nauwgezette zinnen die in een thriller niet zouden misstaan. Hoe wis je de sporen uit van een volwassen bestaan dat al drieëndertig jaar duurt? Welk verdriet of woede veroorzaak je bij de achterblijvers?
De vlucht naar het onbekende stokt in Noord-Duitsland waar Robbert eenvoudig werk verricht om aan de kost te komen en een tamelijk heftige seksuele relatie begint met een vrouw van middelbare leeftijd. Hij hecht zich op een vreemde wijze aan deze vrouw die gaandeweg bang voor hem wordt, waarna de relatie stuk loopt. Robbert kan nu niet meer vluchten in de seks, bovendien wordt hij ontdekt door een privédetective. Zal zijn anonieme bestaan eindigen? Zal de schrijver in zijn verhaal verdwijnen of verdwijnt het verhaal met de schrijver? Pagina na pagina vraagt de lezer zich af of hij in een val is gelopen. Hij bladert even terug om te onderzoeken of hij in de snelheid van het lezen misschien een detail heeft gemist, dat onthult wat Robbert eigenlijk wil met zijn eenzame onderneming. Het verdwijnen van Robbert is kraakhelder en verwarrend tegelijk.
‘Als je een plan hebt hoef je het alleen maar uit te voeren’, zegt Robbert in de roman. Maar heeft hij een plan? De schrijver wel. Hij heeft een wondermooie roman toegevoegd aan zijn oeuvre.
