De maagd Marino van Yves Petry is een schokkend boek. Het verhaalgegeven is kennelijk geïnspireerd door een bizarre moord die een aantal jaren geleden in Duitsland plaatsvond: een man liet zich uit eigen vrije wil opeten door zijn minnaar. Een extreem onderwerp, dat alleen kan overtuigen wanneer een schrijver zijn lezers kan dwingen zich in te leven in de denkwereld van slachtoffer en dader. En dat lukt Petry.
Het boek begint met een gedetailleerde, bijna klinische beschrijving van de moord die in eerste instantie de afstand maximaal vergroot tussen de personages en de lezers, die hun gevoel van afkeer niet zullen kunnen onderdrukken. Maar dan begint de stem van het slachtoffer te spreken, het dode slachtoffer dat het ware verhaal wil vertellen van de moord die hij heeft uitgelokt.
Het is de geschiedenis van twee mannen die aan de zijlijn van de maatschappij terecht zijn gekomen. Het leven van de dader, Marino, is in feite zinloos geworden na de dood van zijn moeder. Hij leeft nauwelijks meer, hij vegeteert. Het slachtoffer, Bruno, was een gevierd docent aan de universiteit, een baan die hij opgeeft uit weerzin tegen de toenemende publicatiedwang binnen het academische bedrijf en omdat hij het geloof in de superioriteit van de literatuur boven het zogenaamde echte leven aan het verliezen is.
De erudiete Bruno en de bijna simpele Marino, ze vormen een vreemd koppel. Aan de ene kant een man die zich slecht in woorden kan uitdrukken, aan de andere een intellectueel die bijna onder het gewicht van zijn eruditie en welsprekendheid bezweken is. Subtiel wordt de toenadering beschreven waarmee de beide hoofdfiguren elkaars hulpeloosheid aftasten. En uiteindelijk leidt het begrip dat ontstaat tot de daad die elke verbeelding lijkt te tarten.
De maagd Marino zou een kaal verhaal zijn, als het niet uitblonk door een stijl die getuigt van het geloof in ‘de kracht van de precieze formulering’. En dat is precies wat Bruno zijn leerlingen wilde bijbrengen. ‘Ware literatuur is een krokodillenmuil die ons onverhoeds grijpt,’ zei deze docent. De roman van Petry is zo’n krokodillenmuil die de lezers onverhoeds beetpakt en niet meer loslaat.
