En we noemen hem is een meeslepende roman, een persoonlijke queeste, een onderzoek van de auteur naar de feiten achter een verhaal dat binnen de familie mythische proporties heeft aangenomen. Van Heemstra wordt gedreven door een innerlijke noodzaak deze familiemythe te ontrafelen en het verleden te reconstrueren. Zij is zwanger en is voornemens haar kind, als het een zoon is, te vernoemen naar haar inmiddels overleden oom Frans. Deze heeft volgens de familie een heldendaad verricht door een jaar na de oorlog een aanslag te plegen op een niet-veroordeelde NSB-er. Voor de ik-persoon de definitieve beslissing kan nemen haar toekomstige kind daadwerkelijk naar deze held te vernoemen, wil ze de gebeurtenissen rond die bomaanslag reconstrueren. Het onderzoek krijgt haar volledig in zijn greep en groeit tijdens de zwangerschap uit tot een allesoverheersende obsessie.
De hoofdstuktitels weerspiegelen de geboden haast: het eerste hoofdstuk heet ‘Nog 27 weken’ en met de volgende hoofdstukken tellen ook de weken af, en uiteindelijk de dagen. Als lezer word je meegezogen in de dwingende noodzaak tijdig de onderste steen boven te krijgen. Maar gaandeweg het onderzoek doemen er telkens nieuwe vragen op. Met het vorderen van de zwangerschap groeit het ongemak over de rol die oom Frans tijdens en na de oorlog speelde; een rol die mogelijkerwijs allesbehalve heldhaftig was. Maar de werkelijke toedracht blijft verborgen en voor velerlei interpretaties vatbaar.
Marjolijn van Heemstra is ook dichter, en dat proef je in haar met zorg gekozen woorden en beelden. In deze roman staat elk woord op zijn plek. Heemstra beschikt over een scherpe, analytische blik, waarmee ze niet alleen de geschiedenis en haar omgeving beziet, maar ook nietsontziend naar binnen blikt. En we noemen hem is een even levendige als diepzinnige roman over een gedreven zoektocht naar goed en fout. Tegelijkertijd is het een indringende beschrijving van intieme ervaringen als abortus en zwangerschap.
